CASA TIME!

Nu ik 4 maanden in Nepal verblijf vind ik dat ik wel een stukje kan schrijven over de inns en outs van de Nepalese keuken.

Laten we beginnen bij het gerecht dat ik de afgelopen tijd het meest gegeten heb: Dal Bhat. Dit is de Nepalese vorm van het vaste Nederlandse gerecht: aardappels met groente. Dal staat voor linzen soep en bhat staat voor rijst. Naast deze vaste ingrediënten wordt het gerecht aangevuld met groente van het seizoen, vaak in een vorm van curry, en een sausje, adjar of pickels genoemd. In een restaurant krijg je er meestal ook een curry met vlees bij, vaak is dit chicken of buffmeat, maar in mijn gastgezin en op mijn werk eten we alleen op zaterdag kippenvlees. Bij mijn gastgezin wordt in plaats van vlees het gerecht nog aangevuld met ander eten, zoals rauwe wortel, een gebakken eitje of fried/driedPapad.

In Nepal zijn de tijden om te eten iets anders dan in Nederland. De dag begint meestal met thee en koekjes rond een uur of 8. Tegen half 10 wordt er dan ontbeten, rond een uur of 2 is het tijd voor lunch, theetijd is om 5/6 uur en het avondeten start tussen half 8 en 8 uur. Twee keer per dag wordt er Dal Bhat gegeten, ’s ochtends en ’s avonds. De lunch kan bestaan uit een noodle soepje of een bitten rice variatie.

Op m’n werk hebben we een wekelijks schema met wat we tussen de middag eten. Op maandag bestaat mijn lunch uit bitten rice met beans. Bitten rice is (droge) platgeslagen rijst, een beetje vergelijkbaar met muesli. Deze maaltijd vind ik na 4 maanden nog steeds de minst lekkere van alles wat ik hier eet. Gelukkig is het altijd aan het begin van mijn werkweek, kan het maar gehad hebben. De dinsdagse lunch is dan gelijk m’n favoriet. We krijgen dan wit brood met jam en stukjes fruit. Alle vrijwilligers snappen niet waarom ik het zo lekker vind, want het brood is niet te vergelijken met het brood van Nederland en de jam is te chemisch en zoet, maar mij maakt het niet uit. Zeker in de eerste weken vond ik het gewoon heerlijk om een maaltijd te hebben die dichtbij het Hollandse eten kwam. Inmiddels ben ik ook ander eten gaan waarderen. Zo bestaat de woensdag uit bitten rice, kroepoek en een spicy mix van gedroogde noten en noodles. In het begin had ik moeite met de pittigheid van dit gerecht, maar nu vind ik het heerlijk. De donderdag is dan weer minder met bitten rice en roerei en op vrijdag sluit ik mijn werkweek af met een noodle soepje. Deze vind ik lekker, alleen vult de noodle soep maar voor een korte tijd, na een uur heb ik vaak weer honger.

Als ik het bovenstaande genoemde eten met nog twee extra woorden mocht omschrijven, dan zeg ik: Zout en Spicy. Blijkbaar zijn ze hier niet bewust van wat zout met je bloeddruk doet, want het liefst schieten ze flink uit als ze een snufje zout in het eten moeten doen. Dit geldt ook voor de pepers, niet normaal om te zien hoe zij hier soms iets pittigs zitten ze eten alsof het niets is en ik met een loopneus (en in het ergste geval met de tranen in m’n ogen) zit haha. Al moet ik zeggen, dat ik na vijf maanden bevorderd ben van groentje tot fase 1 van gevorderd (er van uit gaande dat daar 5 fasen van zijn), wat betreft spicy eten.

Omdat het eten hier zo zout is, heb ik eigenlijk nooit trek in chips, iets wat in Nederland wel anders is haha. Als ik iets mis, gaat het vaak om zoetigheid, denk aan stroopwafels, chocola en ijs. Gelukkig kan je in Thamel alles vinden wat je mist. Regelmatig ga ik dus even uiteten in Thamel!

Omdat ik hier vaak samen met de kinderen eet, heb ik een vast schema wat fruiteten betreft. Ik geloof dat ik hier al meer fruit heb gegeten, dan in m’n hele leven bij elkaar. Echt waar, een appel per maand in Nederland was voor mij al veel. Nu eet ik zeker 3 keer in de week fruit, als het niet meer is. Gelukkig is het fruit hier erg lekker en heb ik er geen problemen mee;)

De eerste keer dat ik hier uiteten ging keek ik m’n ogen uit. Een restaurant hier in Bhaktapur is niet te vergelijken met een restaurant in Nederland. Zo bestelde ik de eerste avond lasagne (was nog op de Europese tour) en Fanta. Gelijk vertelde de ober dat de Fanta op was en of ik ander drinken wilde bestellen. Heb toen maar een cola genomen. Dit is geen uitzondering op de regel. Regelmatig bestel je hier iets, waarna ze gewoon mededelen dat ze het niet hebben. Ook al weet je dat er vlak naast het restaurant een winkeltje zit die Fanta verkoopt en nog open is. De lasagne was ok, maar zeker niet geweldig, leerde gelijk dat je hier het beste gewoon Nepalese gerechten kan eten. Die zijn het lekkerst. Ook hebben wij hier de regel, dat als jouw eten geserveerd wordt, je dit meteen op eet zonder netjes te wachten tot iedereen wat heeft. Wacht je toch..dan is je eten koud voordat de rest op tafel staat. Sommige restaurant vinden het blijkbaar moeilijk om het zo te plannen dat al het eten te gelijk klaar is.

De meeste restaurantjes zijn niet gemaakt op de wintermaanden. Zo heb ik in januari en februari vaak gegeten met m’n winterjas aan. Bij een aantal restaurantjes zit je namelijk praktisch in de buitenlucht, iets wat in de zomer natuurlijk prima is, maar voor de winter is er geen alternatief. Gelukkig hebben ze Shiva, één van de betere restaurantjes hier, waar je binnen kan zitten en waar ik ook vlees durf te bestellen, waarbij ik er vanuit kan gaan dat het ook lekker vlees is.

Wanneer er nieuwe vrijwilligers arriveren gaan we de eerste avond altijd met elkaar uiteten om de nieuweling te verwelkomen. Vaak bestellen dan we een variatie aan Nepalese hapjes en eten dat gezamenlijk op. Hapjes die wij erg op prijs stellen zijn veg of chickenmomo’s, veg of cheesepekoda’s, friedpapad, friedbuffsausageen peanut masala. Momo’s zijn deegrolletjes waarin ze vanalles kunnen stoppen, maar zoals hier boven beschreven zijn ze het lekkerst met groente of gekruide kip. Al heb ik ook een keer een mars momo en een appel momo op en die waren toch ook wel erg goed. Verder kunnen ze gekookt of gefrituurd zijn. Pekoda’s zijn kleine gefrituurde hapjes en dus ook in allerlei soorten, de cheesepekoda komt in de buurt van een kaassoufflé.De Friedpapad is te vergelijken met naturel chips. De friedbuffsausage zijn kleine worstjes, die iets weg hebben van kleine frikandelletjes en peanut masala is een mengsel van pinda’s met ui, knoflook en gemengd met een klein beetje saus. Wij vragen deze altijd ‘pirohoina’, wat niet pittig betekent. Anders zouden we met z’n allen aan tafel zitten te sniffen en tranen.

Ook moet ik zeggen dat Nepal geen vakantieland is voor Lianne. Meerdere malen heeft zij me verteld dat ze een hekel heeft aan eters die smakken. Nou Lian, in Nepal kunnen ze daar wat van haha.

Voor m’n moeder zou het dan weer een geweldig land zijn. Je mag hier eten met je handen en het liefst willen ze dat je alles, wat op je bord ligt, op eet. Ook de overgebleven saus met de laatste rijstkorrels. En er is maar één manier om dat voor elkaar te krijgen: Met je handen/vingers je bord uit likken. Iets wat m’n moeder thuis moeilijk vindt om te laten;)

Ik heb een aantal vragen gekregen over of ik ben afgevallen of niet..mijn verwachting was dat ik hier zou afvallen. Twee keer per dag Dal Bhat eten zet niet echt aan, zeiden ze, en ik wist totaal niet wat ik kon verwachten wat betreft snacks/snoep en koek. De eerste maand ben ik inderdaad wat afgevallen, m’n broeken zaten wat wijder. Ik moest best wel wennen aan het rijst eten en ik had nog niet echt m’n draai gevonden wat (het kopen van) eten betreft. Maar na twee maanden begon ik de Dal Bhat en de andere gerechten steeds meer te waarderen en ging ik er ook meer van eten. Daarnaast wist ik onderhand goed de supermarkt en de lekkere restaurantjes in Thamel te vinden. Aangezien ik ook nog eens (behalve de week trekking) niks aan sport gedaan heb, moet ik nu toch tot tot conclusie komen dat er eerder wat bij zit..daner wat vanaf haha. Ik heb het hier in Nepal zo slecht nog niet!;)