Back in Holland
Blijf op de hoogte en volg Shama
09 Juli 2013 | Nepal, Bhaktapur
Voordat ik naar Pokara ging heb ik aangegeven dat ik jullie nog een laatste verhaal zou schrijven, zodra ik weer in Nederland was. Nu ben ik inmiddels alweer 6 weken thuis en vind ik dat ik zin moet maken om er aan te beginnen.
Moet ik eerlijk zeggen dat het voor mijn gevoel alweer veel langer geleden lijkt dat ik weg ben geweest naar Nepal. De eerste week dat ik weer terug was, had iedereen belangstellende vragen over Nepal en dit hield mijn herinneringen levendig. Maar nu zo’n 6 weken verder vragen sommige alleen nog of ik aan Nederland kan wennen en wat ik nu van plan ben, maar praten over mijn ervaringen in Nepal gebeurt eigenlijk niet meer. Ik snap wel waarom, want niemand heeft meegemaakt wat ik heb meegemaakt, dus valt er ook weinig over uit te wisselen. Gesprekken gaan toch vaak over het heden, wat je samen meemaakt en wat er komen gaat. Toch vind ik het jammer, want in die 5 maanden ben ik wel gehecht geraakt aan Nepal en het lijkt erop alsof het voor altijd wordt afgesloten met een fotoboek, die ergens in een la beland.
Maargoed, laten ik nog even mijn herinneringen van de laatste weken met jullie delen. Mijn laatste werkdag bij Swarga was op woensdag 15 mei. Via voorgaande vrijwilligers wist ik dat dit afgesloten zou worden met een ceremonie, waarbij zij mij zouden bedanken voor mijn inzet en ik natuurlijk gedag zou zeggen met een traktatie. Twee weken voor deze dag kreeg ik van elk kind en sommige didi’s hun dagboek. Dit is een boek waar elke vrijwilliger in mag schrijven aan het einde van hun periode, zodat er een herinnering aan overblijft. Omdat ik op beide locaties werkte, heb ik ongeveer 22 dagboeken mogen voorzien van een persoonlijk verhaal en een bijpassende foto. Wat een klus! Veel werk aan gehad, maar super om te zien hoe elk kind blij was met zijn eigen verhaal en foto. Ik deelde deze dagboeken uit tijdens de ceremonie met daarbij een reepje Kitkat. Zelf kreeg ik bij Swarga 1 van Shreejana, een van de kinderen, een tika (de rode stip op het voorhoofd) en een bosje zelf geplukte bloemen. Daarnaast ook een bundel van tekeningen, van ieder kind een. Toen ik nog een kleine speech wilde houden ben ik maar snel gestopt, omdat met de woorden ook de tranen kwamen, wat ik eigenlijk wilde voorkomen. Bij Swarga 2 herhaalde deze ceremonie zich weer, alleen kreeg ik nu de tika van Sudarshan. Dit schattige jochie heeft niet zo’n vaste hand, dus had ik eigenlijk meer een hele grote (lelijke) rode vlek op mijn voorhoofd. Ik heb me niet laten kennen en er dus nog de hele avond mee rondgelopen haha. Na de ceremonie ben ik wezen eten met Joyce, Lieve en de andere vrijwilligers. Ik mocht kiezen waar en heb gekozen voor Shiva. Toch een van de betere restaurants in Bhaktapur.
De 18e ben ik naar Pokara afgereisd, ongeveer 6 uur rijden van Kathmandu vandaan. Pokara is een stad gelegen aan een groot meer, vlakbij het Anna Purna gebergte. In oktober of februari/maart heb je daar een mooie view op het meer in combinatie met de bergen, maar in mei zat ik tegen het regenseizoen aan en was het vooral bewolkt. Dus geen uitzicht over de bergen helaas..Wat ik heel graag wilde doen in Pokara was Paragliden. De tweede dag in Pokara was het weer, op wat bewolking na, wel aardig en twijfelde ik of ik meteen zou gaan. Besloot uiteindelijk het weer nog even af te wachten en eerst een boottochtje op het meer te doen. Later bleek dit eigenlijk niet de goede keus te zijn geweest, want de rest van de week bestond het weer vooral uit bewolking en regen. En ja..Paragliden kan alleen met mooi weer.
Dag 2, 3 en 4 ben ik op trekking gegaan in het Panchase gebied. Ik moest me voorbereiden op vele trapjes op en af, regen en Leeches. Nu wist ik eigenlijk niet goed wat Leeches betekende, dus ik dacht: Komt wel goed. En inderdaad, dag 1 bestond uit veel omhoog lopen, regen en leeches..heel heel heel veel leeches. Toen ik door had waar ik mee te maken kreeg, begon ik het tochtje ineens niet meer zo heel leuk te vinden. Want leeches bleken bloedzuigers te zijn. En in het regenseizoen kan het dus gebeuren dat er zomaar 20 tot 30 van die beestjes op je schoenen, benen en voeten komen te zitten. Ze weten je feilloos te vinden, zuigen zich vast en laten je niet zomaar weer los. Wat een nachtmerrie. Er werd gezegd dat ik redelijk koel reageerde op de situatie voor een toerist/meisje, maar echt relaxed vond ik het niet. Eigenlijk kan je je heel goed voorbereiden op die beesten door zout mee te nemen of tabak, daarmee laten ze je zo los, maar dat hadden we dus niet mee. Ik ben op dag 1 ongeveer 18 keer gebeten en mijn sokken en schoenen waren rood van het bloed. Ik was blij toen we op de eindbestemming aankwamen zodat ik me kon douchen en ontdoen van de bloedzuigers. De lodge waar we sliepen was echter zo primitief, dat er alleen een bucket shower was. Douchen met een emmer water. Gelukkig waren de bewoners wel zo lief om me verwarmd water te geven en kon ik me, gebukt in een klein hokje, wassen met warm water.
Dag 2 zouden we naar een top van een heuvel lopen, 1,5 uur lang alleen maar trapjes op hoog, waar we heel mooi uitzicht zouden kunnen hebben over de bergen. Na 15 minuten moest ik mijn poncho al te voorschijn halen, omdat het begon te regenen. Dit hield eigenlijk de rest van de dag niet meer op. Eenmaal boven, bestond mijn o zo mooie uitzicht alleen maar uit dikke mist. Niks kunnen zien, al die trappen voor niks haha. Vervolgens moesten we al die trappen ook weer af om naar onze volgende bestemming te lopen. Halverwege bleek echter dat we de verkeerde trappen naar beneden hadden genomen en deze weer omhoog moesten om naar het juiste pad te gaan. Nu vind ik wandelen leuk, maar die trappen weer oplopen omdat we op de verkeerde route zaten, was niet echt top.
Dag 3 was gelukkig beter. Ik had wel flinke spierpijn en zere knieën van de dag ervoor, maar het weer was beter en de tocht minder intensief. Uiteindelijk kwamen we boven aan bij een wat luxere lodge met (als het niet bewolkt was geweest) een mooi uitzicht, heb ik me laten vertellen.
De trekking was bij elkaar genomen dus niet zo mooi als de trekking van Langtang, maar tussen de vervelende momentjes door, heb ik het naar mijn zin gehad.
Daarna ben ik weer terug gegaan naar Pokara om wat te relaxen, te zwemmen, te raften en heb ik nog een boottocht gedaan op een nabij gelegen meer. Het raften was wel gaaf. Had dit in de Last Resort ook al gedaan, maar deze tocht was anders. Vanwege het regenseizoen was de stroming sneller. Hierdoor duurde de tocht vrij kort, maar hadden we versnellingen van niveau 3 en 4. En ik kan zeggen, die zijn best pittig. Daarnaast wachtte ik eigenlijk op het moment om te kunnen gaan paragliden, maar het weer liet het niet toe. Ik zou met een week terug gaan, maar besloot om nog een dag langer te blijven voor het paragliden. En gelukkig werd het de laatste dag mooi weer. Het paragliden werd van een droom een gebeurtenis. Super gaaf was het, mooi uitzicht gehad over het meer en omliggend gebied.
Eenmaal terug in Bhaktapur ben ik nog 2 dagen blijven hangen om een festivaldag met mijn gastgezin mee te maken en de kinderen voor de laatste keer gedag te zeggen. Het was een festival voor de God van hun tempel, waarbij werd gevierd dat de God uit te tempel kwam om te plassen. In ieder geval, dat heb ik me laten vertellen. De laatste avond heeft het gastgezin me meegenomen uit eten. Heel erg leuk. Ook kreeg ik nog een afscheidscadeau, een theepot en 5 drinkbekers. Heel lief. Voor hen had ik als bedankje een doos chocola gegeven en een fotolijst, waarin 3 foto’s konden. Deze heb ik gevuld met 3 foto’s uit mijn eigen collectie.
Daarna ben ik naar Kathmandu geweest om de laatste souvenirs te kopen, nog een keer te zwemmen bij het 5 sterren hotel en nog een keer het nachtleven onveilig te maken. Een mooie afsluiting vond ik zelf.
Vervolgens de lange reis terug en het welkomstcomité bestaande uit mijn ouders en zussen. Thuis hing een spandoek met ‘Namaste en Welkom thuis’, die mijn vriendinnen gemaakt hadden. Super leuk!
Ik wil iedereen bedanken die mij gesteund hebben op een bepaalde manier, via een donatie, kaartjes en berichten. Ik heb het daar onwijs naar mijn zin gehad, maar de berichten van thuis hebben daar aan meegedragen. Het was leuk om te lezen wat jullie reacties waren op mijn verhalen en hoe jullie het in Nederland hadden. Bedankt.
Verder dacht ik dat dit mijn enige reis zou zijn. Mijn ervaring van de wereld, iets wat je maar een keer in je leven doet..maar stiekem is de drempel toch laag geworden om nog een keer te gaan. Misschien weer Nepal, misschien een andere bestemming. Ik sluit het niet uit. Mijn doel voor nu is het zoeken naar een baan in Nederland, ervaring op te doen als fysiotherapeut en me uiteindelijk te gaan specialiseren. Maar een baan zoeken in Nederland valt op dit moment niet mee. Voor nu ben ik aan het solliciteren, maar als dit niet op tijd iets oplevert, ga ik me waarschijnlijk richten op een baan in het buitenland. Dus wie weet..misschien start ik over een tijdje wel weer een nieuwe waarbenjij.nu;)
Doei en groetjes,
Shama
Moet ik eerlijk zeggen dat het voor mijn gevoel alweer veel langer geleden lijkt dat ik weg ben geweest naar Nepal. De eerste week dat ik weer terug was, had iedereen belangstellende vragen over Nepal en dit hield mijn herinneringen levendig. Maar nu zo’n 6 weken verder vragen sommige alleen nog of ik aan Nederland kan wennen en wat ik nu van plan ben, maar praten over mijn ervaringen in Nepal gebeurt eigenlijk niet meer. Ik snap wel waarom, want niemand heeft meegemaakt wat ik heb meegemaakt, dus valt er ook weinig over uit te wisselen. Gesprekken gaan toch vaak over het heden, wat je samen meemaakt en wat er komen gaat. Toch vind ik het jammer, want in die 5 maanden ben ik wel gehecht geraakt aan Nepal en het lijkt erop alsof het voor altijd wordt afgesloten met een fotoboek, die ergens in een la beland.
Maargoed, laten ik nog even mijn herinneringen van de laatste weken met jullie delen. Mijn laatste werkdag bij Swarga was op woensdag 15 mei. Via voorgaande vrijwilligers wist ik dat dit afgesloten zou worden met een ceremonie, waarbij zij mij zouden bedanken voor mijn inzet en ik natuurlijk gedag zou zeggen met een traktatie. Twee weken voor deze dag kreeg ik van elk kind en sommige didi’s hun dagboek. Dit is een boek waar elke vrijwilliger in mag schrijven aan het einde van hun periode, zodat er een herinnering aan overblijft. Omdat ik op beide locaties werkte, heb ik ongeveer 22 dagboeken mogen voorzien van een persoonlijk verhaal en een bijpassende foto. Wat een klus! Veel werk aan gehad, maar super om te zien hoe elk kind blij was met zijn eigen verhaal en foto. Ik deelde deze dagboeken uit tijdens de ceremonie met daarbij een reepje Kitkat. Zelf kreeg ik bij Swarga 1 van Shreejana, een van de kinderen, een tika (de rode stip op het voorhoofd) en een bosje zelf geplukte bloemen. Daarnaast ook een bundel van tekeningen, van ieder kind een. Toen ik nog een kleine speech wilde houden ben ik maar snel gestopt, omdat met de woorden ook de tranen kwamen, wat ik eigenlijk wilde voorkomen. Bij Swarga 2 herhaalde deze ceremonie zich weer, alleen kreeg ik nu de tika van Sudarshan. Dit schattige jochie heeft niet zo’n vaste hand, dus had ik eigenlijk meer een hele grote (lelijke) rode vlek op mijn voorhoofd. Ik heb me niet laten kennen en er dus nog de hele avond mee rondgelopen haha. Na de ceremonie ben ik wezen eten met Joyce, Lieve en de andere vrijwilligers. Ik mocht kiezen waar en heb gekozen voor Shiva. Toch een van de betere restaurants in Bhaktapur.
De 18e ben ik naar Pokara afgereisd, ongeveer 6 uur rijden van Kathmandu vandaan. Pokara is een stad gelegen aan een groot meer, vlakbij het Anna Purna gebergte. In oktober of februari/maart heb je daar een mooie view op het meer in combinatie met de bergen, maar in mei zat ik tegen het regenseizoen aan en was het vooral bewolkt. Dus geen uitzicht over de bergen helaas..Wat ik heel graag wilde doen in Pokara was Paragliden. De tweede dag in Pokara was het weer, op wat bewolking na, wel aardig en twijfelde ik of ik meteen zou gaan. Besloot uiteindelijk het weer nog even af te wachten en eerst een boottochtje op het meer te doen. Later bleek dit eigenlijk niet de goede keus te zijn geweest, want de rest van de week bestond het weer vooral uit bewolking en regen. En ja..Paragliden kan alleen met mooi weer.
Dag 2, 3 en 4 ben ik op trekking gegaan in het Panchase gebied. Ik moest me voorbereiden op vele trapjes op en af, regen en Leeches. Nu wist ik eigenlijk niet goed wat Leeches betekende, dus ik dacht: Komt wel goed. En inderdaad, dag 1 bestond uit veel omhoog lopen, regen en leeches..heel heel heel veel leeches. Toen ik door had waar ik mee te maken kreeg, begon ik het tochtje ineens niet meer zo heel leuk te vinden. Want leeches bleken bloedzuigers te zijn. En in het regenseizoen kan het dus gebeuren dat er zomaar 20 tot 30 van die beestjes op je schoenen, benen en voeten komen te zitten. Ze weten je feilloos te vinden, zuigen zich vast en laten je niet zomaar weer los. Wat een nachtmerrie. Er werd gezegd dat ik redelijk koel reageerde op de situatie voor een toerist/meisje, maar echt relaxed vond ik het niet. Eigenlijk kan je je heel goed voorbereiden op die beesten door zout mee te nemen of tabak, daarmee laten ze je zo los, maar dat hadden we dus niet mee. Ik ben op dag 1 ongeveer 18 keer gebeten en mijn sokken en schoenen waren rood van het bloed. Ik was blij toen we op de eindbestemming aankwamen zodat ik me kon douchen en ontdoen van de bloedzuigers. De lodge waar we sliepen was echter zo primitief, dat er alleen een bucket shower was. Douchen met een emmer water. Gelukkig waren de bewoners wel zo lief om me verwarmd water te geven en kon ik me, gebukt in een klein hokje, wassen met warm water.
Dag 2 zouden we naar een top van een heuvel lopen, 1,5 uur lang alleen maar trapjes op hoog, waar we heel mooi uitzicht zouden kunnen hebben over de bergen. Na 15 minuten moest ik mijn poncho al te voorschijn halen, omdat het begon te regenen. Dit hield eigenlijk de rest van de dag niet meer op. Eenmaal boven, bestond mijn o zo mooie uitzicht alleen maar uit dikke mist. Niks kunnen zien, al die trappen voor niks haha. Vervolgens moesten we al die trappen ook weer af om naar onze volgende bestemming te lopen. Halverwege bleek echter dat we de verkeerde trappen naar beneden hadden genomen en deze weer omhoog moesten om naar het juiste pad te gaan. Nu vind ik wandelen leuk, maar die trappen weer oplopen omdat we op de verkeerde route zaten, was niet echt top.
Dag 3 was gelukkig beter. Ik had wel flinke spierpijn en zere knieën van de dag ervoor, maar het weer was beter en de tocht minder intensief. Uiteindelijk kwamen we boven aan bij een wat luxere lodge met (als het niet bewolkt was geweest) een mooi uitzicht, heb ik me laten vertellen.
De trekking was bij elkaar genomen dus niet zo mooi als de trekking van Langtang, maar tussen de vervelende momentjes door, heb ik het naar mijn zin gehad.
Daarna ben ik weer terug gegaan naar Pokara om wat te relaxen, te zwemmen, te raften en heb ik nog een boottocht gedaan op een nabij gelegen meer. Het raften was wel gaaf. Had dit in de Last Resort ook al gedaan, maar deze tocht was anders. Vanwege het regenseizoen was de stroming sneller. Hierdoor duurde de tocht vrij kort, maar hadden we versnellingen van niveau 3 en 4. En ik kan zeggen, die zijn best pittig. Daarnaast wachtte ik eigenlijk op het moment om te kunnen gaan paragliden, maar het weer liet het niet toe. Ik zou met een week terug gaan, maar besloot om nog een dag langer te blijven voor het paragliden. En gelukkig werd het de laatste dag mooi weer. Het paragliden werd van een droom een gebeurtenis. Super gaaf was het, mooi uitzicht gehad over het meer en omliggend gebied.
Eenmaal terug in Bhaktapur ben ik nog 2 dagen blijven hangen om een festivaldag met mijn gastgezin mee te maken en de kinderen voor de laatste keer gedag te zeggen. Het was een festival voor de God van hun tempel, waarbij werd gevierd dat de God uit te tempel kwam om te plassen. In ieder geval, dat heb ik me laten vertellen. De laatste avond heeft het gastgezin me meegenomen uit eten. Heel erg leuk. Ook kreeg ik nog een afscheidscadeau, een theepot en 5 drinkbekers. Heel lief. Voor hen had ik als bedankje een doos chocola gegeven en een fotolijst, waarin 3 foto’s konden. Deze heb ik gevuld met 3 foto’s uit mijn eigen collectie.
Daarna ben ik naar Kathmandu geweest om de laatste souvenirs te kopen, nog een keer te zwemmen bij het 5 sterren hotel en nog een keer het nachtleven onveilig te maken. Een mooie afsluiting vond ik zelf.
Vervolgens de lange reis terug en het welkomstcomité bestaande uit mijn ouders en zussen. Thuis hing een spandoek met ‘Namaste en Welkom thuis’, die mijn vriendinnen gemaakt hadden. Super leuk!
Ik wil iedereen bedanken die mij gesteund hebben op een bepaalde manier, via een donatie, kaartjes en berichten. Ik heb het daar onwijs naar mijn zin gehad, maar de berichten van thuis hebben daar aan meegedragen. Het was leuk om te lezen wat jullie reacties waren op mijn verhalen en hoe jullie het in Nederland hadden. Bedankt.
Verder dacht ik dat dit mijn enige reis zou zijn. Mijn ervaring van de wereld, iets wat je maar een keer in je leven doet..maar stiekem is de drempel toch laag geworden om nog een keer te gaan. Misschien weer Nepal, misschien een andere bestemming. Ik sluit het niet uit. Mijn doel voor nu is het zoeken naar een baan in Nederland, ervaring op te doen als fysiotherapeut en me uiteindelijk te gaan specialiseren. Maar een baan zoeken in Nederland valt op dit moment niet mee. Voor nu ben ik aan het solliciteren, maar als dit niet op tijd iets oplevert, ga ik me waarschijnlijk richten op een baan in het buitenland. Dus wie weet..misschien start ik over een tijdje wel weer een nieuwe waarbenjij.nu;)
Doei en groetjes,
Shama
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
