Laatste lootjes

Sinds mijn laatste bericht zijn er alweer 4 weekenden verstreken. De tijd vliegt als je het naar je zin hebt en ook deze weekenden heb ik niet stilgezeten.

Het weekend nadat mijn familie weer op huis aan was gegaan, heb ik iets gedaan wat al een tijdje op m’n ‘to do’ lijstje stond: Dal Bhat leren maken. In mijn vorige bericht heb ik jullie al verteld dat dit het gerecht is, wat ik hier het meeste eet. Dan zou het natuurlijk gek zijn, als ik na 5 maanden niet eens zou weten, hoe je een lekkere dal bhat kan klaarmaken. Daarom stond ik op de zaterdag om 11 uur klaar om m’n handen vuil te maken. Laat ik niet al te veel ingaan op wat ik allemaal gesneden, gepureerd en gebakken heb, want het was nogal een karwei en ik zou er kantjes vol over kunnen schrijven. In tegenstelling tot onze ‘knor’gerechten met kant en klare sausjes, gebruiken ze hier nog steeds verse producten. Dit is echt super lekker, als je de juiste mix weet te maken, maar het brengt ook veel werk met zich mee. Vandaar dat we 11 uur begonnen met koken en pas rond half 1/ 1uur klaar waren..het hielp natuurlijk ook niet echt, dat ik vrij langzaam te werk ging, als onervarene. Als beloning voor het harde werken, kon ik daarna genieten van mijn eigen gemaakte dal bhat, wat zeker niet slecht smaakte. Op de vraag ‘betekent dat nu dat ik thuis in Nederland een hele lekkere dal bhat kan maken?’ durf ik nog geen ja te zeggen. Er komen best wel wat ingrediënten bij kijken en nu ik eraan terug denk ben ik alweer een aantal van die ingrediënten vergeten. Maar ik heb gehoord dat je in Thamel goede Nepalese kookboeken kunt kopen, dus dat komt dan wel weer goed.

Op de zaterdag avond ben ik naar Thamel gegaan om te genieten van een Nepalese reggae band. Op aanraden ben ik daarheen gegaan, omdat er blazers in meespelen, waaronder een goede saxofonist. Heb een leuke avond gehad en genoten van de solo’s die de saxofonist weggaf. Hij kon zeker goed spelen! Een tijdje terug had ik geschreven dat ik kaartjes had gekocht voor een concert van DeepPurple, deze werd gecanceld en zou verplaatst worden naar 26 april. Dit is uiteindelijk nooit door gegaan, dus geen DeepPurple voor mij in Nepal. Dit reggae bandje was daarentegen een leuke vervanger.

De zondag was er het plan om samen met een andere vrijwilliger naar Kathmandu te gaan lopen (ong. 3 uur wandelen) en daar als eindbestemming het zwembad van het Shangar Hotel te hebben. Helaas helaas..regende het die dag flink en besloten we om gewoon de bus te nemen. Eenmaal in Thamel was de optie ‘chillen in de OR2K’ erg verleidelijk en dit hebben we dan ook de hele middag gedaan.
Het weekend erna was het tijd om wat leuks te gaan doen met de oudste dochter uit mijn pleeggezin. Met Shanti en nog een vriendin van haar ben ik naar Thamel gegaan om te shoppen (welke vrouw vindt dat nou geen leuke dagbesteding?)

’s Avonds ben ik naar Kakani geweest. Dit is een van de vele plaatsen op een top van een berg, waar je naar toe kan gaan om te genieten van een sunset, een mooie sterrenhemel en bij helder weer een mooi uitzicht op de Himalaya. Helaas is het heldere seizoen nu een beetje voorbij en hangt er elke dag een mist/smok laag boven de grond. Hierdoor was het uitzicht niet zo spectaculair als het zou kunnen zijn. De lodge en de bedden van de lodge waren niet zo goed, waardoor ik weinig geslapen had. Daarom vond ik het op zondag wel een goed idee om alsnog naar het Shangar hotel te gaan, om lekker te zwemmen en te zonnen. Heerlijk! En wat ik ook zeer waardeer aan het zwembad is dat de bijbehorende douches heel fijn zijn en zijn uitgerust met een föhn. Alle mannen snappen dit waarschijnlijk niet, maar ik had al 4 maanden m’n haar niet geföhnd, en ik vond het super om eindelijk weer eens m’n haar in een fatsoenlijk model te brengen. Stiekem toch wel gemist haha..het voelde aan als een verwendag.

De zondagavond ben ik met 2 andere vrijwilligers naar een restaurant gegaan, waar ze traditioneel Nepalees eten serveren met daarbij een show van de traditionele dans. Het was een vrij uitgebreid diner met soep, friedpapad, momo’s, raksi en natuurlijk Dal Bhat. De dans was niet spectaculair, maar wel vermakelijk om naar te kijken. Zoiets moet je gewoon een keer gezien hebben.

Toen was er door de weeks nog Koninginnedag. Van andere vrijwilligers had ik gehoord dat dit ook in Nepal flink gevierd wordt elk jaar. Een Nederlandse eigenaar van een hotel in Patan, regelt in zijn hotel elk jaar Koninginnedag-activiteiten. Daar hoorde onder andere de vlooienmarkt bij en ’s avonds een groot feest. Helaas ging het feest dit jaar niet door, omdat hier het geld op was. Overdag moest ik helaas werken, dus mijn Koninginnedag was dit jaar niet spectaculair.

Het weekend daarop ben ik naar de Last Resort geweest met 2 andere vrijwilligers. De Last Resort is een plek waar je kan bungeejumpen, swingen, canyoningen, raften, hiken, maar ook relaxen (ze hebben er een sauna, klein dompelbadje en de mogelijkheid tot een massage). Wij alle drie hadden van te voren een combi pakket genomen van 127 euro, waarbij we konden bungeejumpen en raften. Daarbij zat een overnachting en eten inbegrepen. Al 2 dagen voordat we zouden vertrekken kreeg ik al nerveuze kriebels in m’n buik, want ja jullie lezen het goed, ik ging bungeejumpen! Nooit eerder gedaan en aangezien ik niet erg van hoogtes hou, behoorlijk spannend. De bungeejump is 160 meter hoog en de grootste bungeejump van Azië. Eenmaal op de dag zelf na een busrit van 3 uur, waren mijn zenuwen aardig opgelopen. Ik hoopte dat ik niet degene zou zijn, die op het punt van springen zou omkeren om het toch niet te doen. Om bij de Last Resort te komen moesten we eerst de brug op lopen, waar we vanaf zouden springen, dus ik kon gelijk zien welke diepte ik moest trotseren. Dit deed mijn nervositeit niet ten goede. In de last resort kregen we vervolgens de instructies hoe te springen, kon je een aantal sprongen op een tv bekijken en werden we gewogen, zodat er een indeling van springgroepen gemaakt kon worden. Ik zat met mijn gewicht in groep 2. Groep 1 bestond uit alle bungeejumpers lichter dan mij + alle personen die de swing gingen doen. Dit vond ik wel prettig, want het gaf me de kans om te zien hoe andere het deden en mezelf een beetje voor te bereiden. Het wachten totdat groep 1 klaar was duurde echter zo lang, dat al de spanning compleet verdwenen was. Ik begon zelfs te denken, schiet eens op, ik wil nu ook wel. Ook toen ik eenmaal met mijn groep op de brug stond te wachten had ik eigenlijk weinig last van zenuwen. Toen het voor mij zover was, werd er een aantal keer een camera voor m’n snufferd gezet, waarbij ze filmde hoe ik werd vast gemaakt en ik welke staat ik was. Op de vraag: SoShama, what’sgoing on? Kon ik eigenlijk alleen maar zeggen, dat ik me nog redelijk prima voelde..ik had verwacht dat ik veel nerveuzer zo zijn. Op het moment van springen dacht ik wel even: Shit, shit, shit..waarom? Dat is het engste moment, de sprong inzetten, waarbij je een duik neemt naar de diepte. Eenmaal ik de lucht kwam de adrenaline kick..ik had een vrije val van 4/5 seconde en daarna was het al voorbij. Het gevoel dat je daarna hebt is echt gaaf..het voelde voor mij alsof ik iets overwonnen had. Toen ik weer veilig op de kant stond kwam het nadeel van de bungeejump. De 160 meter die ik binnen 5 seconde naar beneden had afgelegd, moest ik nu weer naar boven lopen. Behoorlijke steile klim van 20 minuten, daar zat ik toch nog even niet op te wachten, zo vlak na de sprong. Kon er helaas niet aan ontkomen.

De avond hebben we gevuld in een gezellige lounchruimte in de Last Resort, waar we genoten hebben van lekker eten, cocktailtjes en biertjes. Tijdens de avond kwamen we in gesprek met andere reizigers uit Nederland, Engeland en Oekraïne. We hebben de hele avond bij elkaar gezeten en de gezelligheid weten te bewaren tot 3 uur ’s nachts. Zo lang was ik nog niet eerder opgebleven in Nepal haha..

De dag daarna begonnen we (ik enigszins met een kater, ben niks meer gewend) om 11 uur aan het raften. Na een uitgebreide instructie over hoe te peddelen, jezelf vast te houden aan de boot en hoe verschillende commando’s op te volgen, hebben we ong. 2,5 uur op het water gezeten. Er zaten leuke stroomversnellingen tussen, maar over het algemeen vond ik het water te rustig om er een uitdaging in te zien. Omdat het nu vlak voor het regenseizoen is, zijn de rivieren kleiner en daardoor iets minder uitdagend. Toch moesten we één keer uitstappen en een stuk lopen, om een te gevaarlijke stroomversnelling over te slaan. Het was een mooie dag en op zich lekker om op het water bezig te zijn.

Afgelopen weekend stond weer in het teken van Kathmandu. Zo ben ik met één van de vrijwilligers naar het N’Cell festival geweest. N’Cell is één van de Nepalese (misschien wel Aziatische) providers en daar heb ik ook m’n prepaid van..dus ja, daar moest ik wel naartoe. Voor het festival was er één straat helemaal afgezet en stond er een podium met verschillende optredens en voor de kinderen een aantal kleine atracties. Aan de zijkant werden we doodgegooid met eet- en drink tentjes. Omdat het erg heet was, besloten wij op een overdekt terrasje te gaan zitten en te genieten van een koud biertje. Prima middag! ’s Avonds zijn we in Thamel gebleven om uit te gaan.

De dag daarna was het nog steeds erg zonnig en warm en besloten we om te gaan zwemmen. Dit keer niet bij het Shangar Hotel, maar bij het Raddison Hotel. Dit is een 5 sterren hotel in Kathmandu met een zwembad op het dak, een jacuzzi en een sauna een verdieping eronder. Super-de-luxe, natuurlijk betaalde we daar dan ook wel naar, maar dat hadden we er wel voor over.’s Avonds nog even een bioscoopje gepakt (Iron man 3) en daarna zat de zondag er weer op.

Intussen zit mijn werk er op hier in Nepal. Afgelopen woensdag mijn afscheidsceremonie gehad bij Swarga 1 en 2. Ik heb ruim 20 dagboekjes beplakt met foto’s en volgeschreven voor de kinderen en kleine kitkatjes gekocht om te trakteren. Hier waren ze erg blij mee! Mijn afscheidsceremonie bestond uit het ontvangen van een Tika (die één van de kinderen aan je geeft), het ontvangen van een bosje bloemen (zelf geplukt uit de tuin) en het ontvangen van een boekje met van elk kind één tekening. Super leuk! Toen ik m’n speech wilde houden om te zeggen dat ik ze zou gaan missen, schoot ik even vol en besloot ik gauw over te gaan op het uitdelen van de dagboeken. De kinderen waren erg enthousiast en dankbaar met mijn foto’s en verhalen. Gelukkig maar, had er toch flink m’n best op gedaan!

Mijn laatste 12 dagen ga ik doorbrengen in Pokara, Kathmandu en in Bhaktapur. Morgen ga ik naar Kathmandu om nog even flink te souvenir shoppen;), daarna een weekje naar Pokara (voor een korte trekking en om te gaan paragliden) en dan kom ik de laatste dagen nog terug in Bhaktapur, om de kinderen nog een keer gedag te zeggen en een festival bij te wonen. Daarna zit het er echt op en vlieg ik weer naar huis. Dit zal denk ik m’n laatste verslag in Nepal zijn. Eenmaal in Nederland zal ik nog even vertellen over mijn laatste ervaringen en het uiteindelijke doel van het gedoneerde geld. Ik heb degene die gedoneerd hebben hierover al gemaild, maar voor degene die deze niet gehad hebben, zal ik het nog even toelichten.

Genoeg voor nu, zie jullie snel in Nederland!